Begraven was eeuwenlang de enige vorm van lijkbezorging in Nederland. Cremeren heeft vooral vanaf eind jaren zestig van de vorige eeuw een flink aandeel gewonnen.
De groei is er nog steeds, maar gaat de laatste jaren langzamer.
Er is nu een lichte voorkeur voor cremeren. In 2003 werden er voor het eerst meer mensen gecremeerd (50,6%) dan begraven. In 2020 lag de verhouding begraven-cremeren op 40-60.
Zeker in de steden zijn begraafplaatsen veelal groene oases geworden. Wie wel eens een begraafplaats bezoekt, merkt direct de andere sfeer die er heerst. Ook al raast even verder het verkeer voorbij, de indruk van serene rust overheerst. Een begraafplaats is vaak meer dan alleen een plaats waar de dierbaren zijn. Veel begraafplaatsen zijn tegelijk parken met een grote natuurwaarde.
Door het groeiende aantal crematies is ook de vraag naar asbestemmingen sterk toegenomen. Sinds de tweede helft van de jaren negentig zijn er op de begraafplaatsen steeds meer voorzieningen gekomen waar mensen as kunnen bijzetten, uitstrooien of begraven.
In 1913 werd In Velsen crematorium Westerveld gebouwd. Dit was het eerste crematorium van Nederland. Op het moment van de opening was cremeren nog verboden in Nederland. Toch vindt op 1 april 1914 de eerste crematie plaats in het crematorium. Om 16.50 uur in de middag wordt het lichaam van Dr. C.J. Vaillant, hoofdbestuurslid van de vereniging, ingevoerd in de oven op Westerveld. De eerste crematie duurde 1 uur en 40 minuten. Van deze crematie werd proces-verbaal opgemaakt omdat het wettelijk nog niet was toegestaan. Tot een vervolging kwam het echter niet, het cremeren werd gedoogd. Een tweede crematorium werd in 1954 gebouwd in Dieren (Gld).
Een jaar later, in 1955, ruim veertig jaar na de eerste crematie komt er een wetswijziging die cremeren legaliseert. Maar cremeren is dan nog steeds niet gelijkgesteld aan begraven. Alleen met een speciaal codicil mag een lichaam worden verbrand. Omdat de overheid bang was dat een crematie eventuele sporen van een misdrijf zou uitwissen werd een tweede lijkschouwing voorgeschreven. In 1991 wordt cremeren helemaal gelijk werd gesteld aan begraven.
Steeds meer mensen willen graag een laatste rustplaats in de natuur. Een laatste rustplaats op een natuurbegraafplaats, betekent tot in de eeuwigheid onderdeel zijn van de Nederlandse natuur. Het is een heel mooie gedachte dat je weer wordt opgenomen door de natuur en onderdeel ben van de cyclus van leven en dood.
Natuurbegraven is de oudste en meest natuurlijke manier om een overledene te begraven. Het lichaam wordt teruggegeven aan de natuur. Respect voor de overledene gaat hand in hand met respect voor natuur en milieu. Wilt u meer informatie hierover dan helpt deze pagina u wellicht verder of neemt u contact met ons op.
We geven u graag een beknopt overzicht van Begraafplaatsen in de regio Zwijndrecht en de regio Rotterdam. Ook voor de diverse crematoria hebben we een overzicht gemaakt.
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.
